Asset Publisher
Lasy regionu
Nadleśnictwa należące do RDLP w Poznaniu zarządzają majątkiem Skarbu Państwa na powierzchni 440 351,96 ha, w tym lasy zajmują 419 650,83 ha
Lasy te występują głównie w Województwie Wielkopolskim, z wyjątkiem jego północnej części, oraz na niewielkich obszarach Województw: Dolnośląskiego, Lubuskiego, Łódzkiego i Kujawsko-Pomorskiego. Lesistość zasięgu terytorialnego RDLP, z uwzględnieniem lasów innych własności, stanowi 22 % i jest bardzo zróżnicowana. Dominuje krajobraz rolniczy z rozdrobnionymi kompleksami leśnymi. Wysoką lesistością charakteryzuje się część północna z dużymi, zwartymi kompleksami leśnymi (Puszcza Notecka, Puszcza Zielonka) i Południowa (Lasy Antonińsko-Sycowskie). Na pozostałym obszarze występują wyspowo, dość regularnie rozmieszczone, duże kompleksy leśne jak: Bory Nowotomyskie, Lasy Włoszakowickie, Lasy Nadbaryckie, Lasy Kórnickie, Lasy Czerniejewskie, Lasy Skorzęcińskie, Lasy Czeszewskie, Bory Grodzieckie.
Teren RDLP w Poznaniu, według regionalizacji przyrodniczo-leśnej, należy głównie do III Krainy Wielkopolsko-Pomorskiej. Niewielki obszar na wschodzie w okolicy Koła (Wysoczyzna Kłodawska) należy do IV Krainy Mazowiecko-Podlaskiej, oraz na Południu w okolicy Sycowa (Wzgórza Trzebnicko-Ostrzeszowskie i Równina Oleśnicka) – do V Krainy Śląskiej. Klimat jest łagodny ze względu na znaczący wpływ powietrza pochodzenia oceanicznego, jednak zróżnicowany. Na krańcach zachodnich średnia temperatura roczna sięga 8,5 0C, na wschodnich spada do 8 0C w związku z postępującą w kierunku wschodnim kontynentalizacją klimatu. Ilość opadów wodnych jest niewielka – około 550 mm rocznie, w części wschodniej spada do 450 mm, na krańcach południowych wzrasta do 650 mm. Otwarte tereny wielkich równin sprzyjają swobodnemu przepływowi mas powietrza o różnym pochodzeniu, stąd duża zmienność zjawisk pogodowych. Termiczny okres wegetacyjny jest długi i przekracza 220 dni, w części wschodniej spada do 210 dni w roku.
Krajobraz ukształtowany został na większości obszaru RDLP - w części północnej i środkowej, w mezoregionach: Puszczy Noteckiej, Pojezierzy Wielkopolskich, Równiny Nowotomyskiej, Równiny Opalenicko-Wrzesińskiej, Wysoczyzny Leszczyńskiej i Borów Grodzieckich - przez zlodowacenie bałtyckie. Rozległe, sfalowane równiny moren dennych urozmaicone są licznymi pagórkami moren czołowych, piaszczystymi równinami uformowanymi przez odpływające wody z lądolodu i jeziorami na pojezierzach: Poznańskim, Gnieźnieńskim, Międzychodzko-Sierakowskim, Sławskim, Leszczyńskim. Na wielu piaszczystych równinach wiatry uformowały pagórkowate obszary wydmowe, największe z nich charakteryzują Puszczę Notecką.
Krajobraz części południowej - fragmenty Wysoczyzny Leszczyńskiej, Mezoregion Krotoszyński, Wysoczyzna Turecka, Wysoczyzna Kłodawska, Kotlina Żmigrodzka, Milicka i Grabowska, Równina Oleśnicka, Wzgórza Trzebnicko-Ostrzeszowskie - ukształtowany został przez starsze zlodowacenie środkowopolskie, stąd rzeźba tego terenu jest mniej urozmaicona i charakteryzuje się brakiem jezior. Jednak to tutaj znajduje się najwyższe wzniesienie morenowe w Wielkopolsce – Kobyla Góra (284 m npm).
Charakterystyczna jest obecność w krajobrazie zalewowych dolin rzecznych: Warty, Prosny, Obry i mniejszych rzek, oraz rozległych pradolin: warszawsko-berlińskiej, łączącej bieg środkowej Warty poprzez łęgi obrzańskie do Odry, oraz pradoliny Baryczy.
Z budową geologiczną regionu i lokalizacją lasów w terenach mniej przydatnych dla rolnictwa związana jest jakość gleb leśnych. Około 30 % powierzchni to zalesione dawne grunty rolne. Największe powierzchnie zajmują utworzone z piasków gleby rdzawe i bielicowe, mniejsze – utworzone z glin i innych utworów zwałowych gleby brunatne i płowe. W dolinach zalewowych i obniżeniach terenu dominują, wykształcone w procesach bagiennych, gleby murszaste, czarne ziemie, gleby torfowe i murszowe.
Spośród typów lasów dominują bory świeże i mieszane bory świeże. Siedliska borowe zajmują ogółem 50 % powierzchni. 49 % powierzchni zajmują siedliska lasowe, dominują tutaj lasy mieszane i lasy liściaste, na które składają się głównie grądy z grabem i dąbrowy, a w miejscach wilgotnych, zalewowych, w dolinach rzek i strumieni: łęgi jesionowo-wiązowo-dębowe, wierzbowo-topolowe, 2,8 % zajmują olsy.
Najliczniej spotykanym gatunkiem, w większości siedlisk leśnych jest sosna – na 77,2 % powierzchni. Wyjątkowo duży udział w skali kraju zajmują dęby – 12,6 %. Brzoza i olsza zajmują odpowiednio 3,6 i 4,6 %. Pozostałą niewielką powierzchnię zajmują: świerk, buk, grab i topole.
W borach sosnowych wykształciły się cenne ekotypy sosny. Na zachodnim krańcu – sosna bolewicka, na południowym – sosna rychtalska. W lasach często spotykane są dąbrowy, z których najbardziej znana jest dąbrowa krotoszyńska, jako jeden z największych kompleksów drzewostanów dębu szypułkowego w Polsce, którego drewno osiąga tutaj najwyższą jakość. Cenne dąbrowy dębu bezszypułkowego to dąbrowy: rychtalskie, włoszakowickie, grodziskie i z Puszczy Zielonki.
Trudne warunki przyrodnicze oraz urbanizacja złożyły się na priorytet funkcji ochronnych lasu. Lasy o różnych kategoriach ochronności stanowią 56,3 % powierzchni. Średni wiek drzewostanów to 62 lata. Najwięcej jest drzewostanów, w przedziale 61-80 lat zajmują 20,2 % powierzchni, w przedziale 41-60 lat – 19,8 %. Drzewostanów młodych – w wieku do 40 lat jest 27,7 %, a drzewostany dojrzałe (ponad 80-letnie) jest 25,3 % udziału powierzchniowego. Średnia zasobność drzewostanów wynosi 261 m3ha, a w ciągu roku przyrasta na 1 hektarze lasu około 8,64 m3 brutto masy drzewnej na hektar.Asset Publisher
Asset Publisher
Edukacja ekologiczna
Edukacja ekologiczna
Nadleśnictwo Oborniki realizuje działania edukacyjne na kilku obiektach.
Lasy, jako zielone płuca Ziemi, spełniają szereg ważnych funkcji:
- produkują tlen, chronią glebę przed erozją, powodziami, lawinami, regulują obieg wody w przyrodzie (tzw. „funkcja ekologiczna"),
- są miejscem pracy oraz wypoczynku społeczeństwa (tzw. „funkcja społeczna"),
- dostarczają wielu produktów, wykorzystywanych każdego dnia, od drewna, po owoce runa leśnego (tzw. „funkcja gospodarcza").
Dlatego też nieoceniona jest tutaj rola edukacji leśnej, prowadzonej przez pracowników nadleśnictwa. Ma ona na celu kształtowanie odpowiednich postaw wobec przyrody, zarówno wśród dzieci, młodzieży jak i osób dorosłych.
Nadleśnictwo Oborniki posiada bogatą bazę edukacyjną, na którą składają się Leśna Izba Edukacyjna Puszczy Noteckiej oraz ścieżki dydaktyczne.
Zajęcia prowadzone są nieodpłatnie, po wcześniejszym telefonicznym uzgodnieniu. Osobą kontaktową jest pani Natasza Dopierała, tel. 061 297 13 56.
Jeśli chcecie Państwo skorzystać z możliwości rozpalenia ogniska na strzelnicy w Dąbrówce Leśnej przy ścieżce edukacyjnej, prosimy o kontakt z Łukaszem Bąkiem pod telefonem 506 050 433.
IZBA EDUKACYJNA
Izba wyposażona jest w szereg eksponatów, które pozwalają zapoznać się z szeroko rozumianą tematyką leśną. Zwierzęta chronione oraz łowne, drzewa naszych lasów, nasiona i szyszki czy narzędzia wykorzystywane dawniej w leśnictwie to tylko niektóre z nich. Istnieje możliwość przeprowadzenia lekcji korzystając z dostępnych materiałów, a także skorzystania z pomocy pracownika nadleśnictwa.
DOLINA KOŃCZAKA
Ścieżka „Dolina Kończaka" usytuowana jest w leśnictwie Kiszewko oraz Podlesie; 1,6km od Stobnicy. Swój początek ma na parkingu przy drodze leśnej łączącej Stobnicę z Boruszynem. Długość jej trasy to ok. 7km, oznaczona jest w terenie sylwetką bobra. Dzięki niej nauczymy się orientacji w lesie za pomocą słupków oddziałowych, dowiemy jakie drzewa występują w naszym lesie, a także poznamy bliżej zwyczaje zwierząt. Dodatkowym atutem jest zlokalizowana na jednym z przystanków Terenowa Stacja Doświadczalna Instytutu Zoologii Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu, gdzie prowadzi się hodowlę wilków oraz konika polskiego.
OCHRONA PRZYRODY A ŁOWIECTWO
Położona w leśnictwie Mycin, przy Strzelnicy Myśliwskiej w Dąbrówce Leśnej. Jej długość to ok. 1,2km, oznaczona jest w terenie sylwetką zająca. Na 14 podwójnych tablicach uzyskamy informacje o na temat łowiectwa, urządzania łowisk, poznamy sprzymierzeńców lasu w walce ze szkodnikami, nauczymy rozpoznawać tropy, a także zobaczymy jak wygląda paśnik czy ambona. Przy strzelnicy usytuowany jest wigwam, w którym istnieje możliwość zorganizowania ogniska.
DĘBOWY LAS
Zlokalizowana w leśnictwie Daniele, trasa liczy ok. 6km i jest oznaczona w terenie liściem dębu. Obszar ten obejmuje obiekty przyrodnicze związane z gospodarką leśną oraz ochroną przyrody. Najciekawszym obiektem jest rezerwat przyrody chroniący zbiorowisko roślinne typu świetlistej dąbrowy, tworzący enklawę wśród drzewostanów sosnowych. Ponadto dzięki ścieżce dowiemy się czym jest pomnik przyrody, co zagraża naszej roślinności, a także skąd pozyskiwane są nasiona o wartościowych cechach.